Rzeszów, ……………

adw. ………………………………………..

obrońca Andrzeja Nowaka

Sąd Okręgowy

w Rzeszowie

II Wydział Karny

za pośrednictwem

Sądu Rejonowego

w Rzeszowie

Sygn. akt II K 781/15

ZAŻALENIE

na postanowienie Sądu Rejonowego w Rzeszowie z dnia 11 lipca 2016 r. o stosowaniu tymczasowego aresztowania wobec Andrzeja Nowaka, oskarżonego o czyn z art. 280 § 1 k.k.

Na podstawie art. 252 § 1 k.p.k., art. 425 § 1–3 i art. 438 pkt 2 k.p.k.:

1. zaskarżam powyższe postanowienie w całości;

2. zarzucam naruszenie przepisów postępowania, które mogło mieć wpływ na jego treść, a to art. 258 § 1 pkt 2, § 2 i § 3 k.p.k., poprzez:

– bezzasadne przyjęcie, że istnieje uzasadniona obawa, iż oskarżony może w bezprawny sposób utrudniać postępowanie, gdy z okoliczności sprawy nie wynika, aby istniało realne zagrożenie takiego zachowania oskarżonego,

– bezzasadne przyjęcie, że grozi mu wymierzenie surowej kary w rozumieniu art. 258 § 2 k.p.k., podczas gdy to nie ustawowe zagrożenie, lecz realia konkretnej sprawy mogą dopiero uzasadniać istnienie wskazanej przesłanki,

– bezzasadne przyjęcie istnienia uzasadnionej obawy, że oskarżony popełni przestępstwo przeciwko życiu lub zdrowiu, gdy tymczasem oskarżony nie podejmował jakichkolwiek działań, które uzasadniałyby przyjęcie wniosku przeciwnego, a zwłaszcza nie groził popełnieniem takiego przestępstwa;

3. wnoszę o zmianę zaskarżonego postanowienia i uchylenie środka zapobiegawczego w postaci tymczasowego aresztowania, ewentualnie o zmianę postanowienia i zastosowanie w miejsce tymczasowego aresztowania innego środka zapobiegawczego o charakterze nieizolacyjnym, w szczególności w postaci dozoru policji.

UZASADNIENIE

Postanowieniem z dnia 11 lipca 2016 r. Sąd Rejonowy w Rzeszowie zdecydował o dalszym stosowaniu tymczasowego aresztowania na okres kolejnych 3 miesięcy wobec Andrzeja Nowaka, oskarżonego o przestępstwa z art. 280 § 1 k.k. i z art. 271 § 1 k.k. Sąd w podstawie prawnej orzeczenia powołał się na istnienie przesłanki ogólnej oraz trzech przesłanek szczególnych z art. 258 § 1 pkt 2, § 2 i § 3 k.p.k.

Zaskarżone postanowienie nie jest słuszne i powinno się ostać.

O ile w przedmiotowej sprawie możliwe jest przyjęcie, przynajmniej na obecnym etapie procedowania, przesłanki ogólnej w postaci dużego prawdopodobieństwa popełnienia przestępstwa, które ma wynikać ze zgromadzonego dotychczas materiału dowodowego, o tyle nie istnieje żadna z przesłanek szczególnych, uzasadniających zastosowanie środka 

zapobiegawczego, tym bardziej o charakterze izolacyjnym.

Brak jest podstaw do przyjęcia uzasadnionej obawy, że oskarżony może w bezprawny sposób wpływać na prawidłowy tok postępowania, w tym nakłaniać świadków do składania fałszywych zeznań. Wprawdzie oskarżony stoi pod zarzutem popełnienia przestępstwa rozboju na pokrzywdzonym w jego miejscu zamieszkania, lecz ten ostatni złożył już zeznania w śledztwie i mimo że nie został jeszcze przesłuchany przed sądem, to nie istnieje obawa oddziaływania na jego osobę ze strony Andrzeja Nowaka, tym bardziej że nie podejmował on dotąd żadnych podobnych działań, jak również nie istnieją przesłanki, z których wynika, że takie zachowanie byłoby prawdopodobne w przyszłości.

Zgodnie z art. 258 § 2 k.p.k. potrzeba zastosowania tymczasowego aresztowania w celu zabezpieczenia prawidłowego toku postępowania może być uzasadniona grożącą oskarżonemu surową karą, która występuje, gdy górna granica ustawowego zagrożenia wynosi co najmniej 8 lat. Czyn z art. 280 § 1 k.k. zagrożony jest karą do 12 lat pozbawienia wolności, lecz należy mieć na względzie, iż niewystarczające jest odwoływanie się do samego ustawowego, hipotetycznego zagrożenia, ale wymagane jest ustalenie na podstawie okoliczności konkretnej sprawy, uprawdopodobnionych w stopniu, o jakim mowa w art. 249 § 1 k.p.k., że oskarżonemu w konkretnej sprawie rzeczywiście, czyli realnie, grozi surowa kara (por. uchwała SN (7) z dnia 19 stycznia 2012 r., I KZP 18/11, OSNKW 2012, nr 1, poz. 1; postanowienie SA w Katowicach z dnia 21 lutego 2001 r., II AKz 121/01, Prok. i Pr.-wkł. 2001, nr 11, poz. 24). Tymczasem oskarżony częściowo przyznał się do popełnienia zarzucanego czynu, przeprosił pokrzywdzonego za swoje zachowanie, mienie w części zostało odzyskane, ponadto jest on osobą młodocianą, uprzednio nie karaną, dlatego nie sposób zakładać, że realnie grozi mu wymierzenie kary, o jakiej mowa w art. 258 § 2 k.p.k.

Nie zachodzi także przesłanka z art. 258 § 3 k.p.k., uzasadniająca stosowanie izolacyjnego środka zapobiegawczego. Oskarżony nie groził pokrzywdzonemu popełnieniem przestępstwa przeciwko życiu lub zdrowiu, co wynika z jego wyjaśnień, a złożone w śledztwie odmienne zeznania pokrzywdzonego, który w chwili zdarzenia znajdował się pod wpływem alkoholu, będą dopiero przedmiotem oceny sądu meriti.

Jeżeli sąd odwoławczy nie podzieli w całości argumentów skarżącego, alternatywnie wnoszę o zmianę postanowienia i zastosowanie w miejsce tymczasowego aresztowania innego środka zapobiegawczego o charakterze nieizolacyjnym, w tym zwłaszcza dozoru policji i zobowiązania Andrzeja Nowaka do stawiennictwa we właściwym komisariacie policji z częstotliwością wskazaną przez sąd.

Dodatkowo skarżący chce podnieść, że na utrzymaniu oskarżonego pozostaje dwoje małoletnich dzieci, a żona pracuje na 1/2 etatu, dlatego uchylenie tymczasowego aresztowania uczyni zadość dyspozycji art. 259 § 1 pkt 2 k.p.k.

Z uwagi na powyższe wnoszę jak w petitum.

adw. …………………….