Data orzeczenia

2019-05-30

Data wpływu

2018-12-06

Sąd

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie

Sędziowie

Jerzy Marcinowski /przewodniczący sprawozdawca/

Symbol z opisem

6339 Inne o symbolu podstawowym 633

Hasła tematyczne

Rzemiosło

Zatrudnienie

Skarżony organ

Samorządowe Kolegium Odwoławcze

Treść wyniku

Uchylono decyzję I i II instancji

Powołane przepisy

Dz.U. 2018 nr 0 poz 996; art. 122; Ustawa z dnia 14 grudnia 2016 r. Prawo oświatowe - tekst jedn.

Dz.U. 2018 nr 0 poz 1302; art. 135, art. 145 § 1 pkt 1 lit. 1 a) i clit. c); Ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r.  Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jednolity

Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Jerzy Marcinowski (sprawozdawca) Sędziowie Sędzia WSA Robert Hałabis Sędzia WSA Iwona Tchórzewska Protokolant Referent Marcin Ścibor po rozpoznaniu w Wydziale III na rozprawie w dniu 16 maja 2019 r. sprawy ze skargi J. M. i M. M. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w B. P. z dnia [...] września 2018 r. nr [...] w przedmiocie odmowy dofinansowania kosztów kształcenia młodocianego pracownika I. uchyla zaskarżoną decyzję oraz decyzję Wójta Gminy K. z dnia [...] lutego 2018 r., nr [...]; II. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego w B. P. na rzecz J. M. i M. M. kwotę 200 zł (dwieście złotych) z tytułu zwrotu kosztów postępowania.

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją z dnia [...] września 2018 r., nr [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze w B. P. (dalej jako: "Kolegium" lub "organ odwoławczy"), po rozpatrzeniu odwołania J. M. i M. M. od decyzji Wójta Gminy K. z dnia [...] lutego 2018r., nr [...], orzekającej o odmowie przyznania dofinansowania kosztów kształcenia młodocianego pracownika K. P. w zakresie nauki zawodu, utrzymało w mocy decyzję organu I instancji.

W uzasadnieniu decyzji organ odwoławczy podniósł, że wnioskiem z dnia [...] stycznia 2018 r. J. M. i M. M. prowadzący w formie spółki cywilnej firmę J. s.c. wystąpili o dofinansowanie kosztów kształcenia młodocianego pracownika K. P., dołączając do wniosku szereg dokumentów.

Powołując się na art. 122 ust. 1 ustawy Prawo oświatowe, organ pierwszej instancji wskazał, że pracodawcom, którzy zawarli z młodocianymi pracownikami umowę o pracę w celu przygotowania zawodowego, przysługuje dofinansowanie kosztów kształcenia, jeżeli spełnią warunki wymienione w tym przepisie. Pracodawca zatrudniający młodocianego pracownika jest rzemieślnikiem, tzn. spółka cywilna [...] jest rzemieślnikiem, a zatem mają zastosowanie odnośne przepisy ustawy z dnia 22 marca 1989 r. o rzemiośle.

Organ pierwszej instancji stwierdził, że M. M. nie posiada kwalifikacji zawodowych rzemieślnika (art. 3 ust. 1 ustawy o rzemiośle). Brak takich kwalifikacji u wszystkich wspólników prowadzących spółkę cywilną powoduje, że spółki cywilnej nie można uznać za rzemieślnika, w następstwie czego młodociany pracownik powinien zdać egzamin kończący naukę zawodu przed właściwą okręgową komisją egzaminacyjną. K. P. zdał egzamin czeladniczy w Izbie Rzemieślniczej M., K. i P. w W., czyli w sposób przewidziany jedynie dla pracodawcy będącego rzemieślnikiem. W związku z powyższym nie zostały spełnione wszystkie wymogi uprawniające wnioskodawców do przyznania dofinansowania.

Kolegium nie podzieliło zarzutów odwołania, uznając za prawidłowe rozstrzygnięcie wydane przez organ I instancji.

Organ odwoławczy stwierdził, że zgodnie z art. 122 ust. 1 ustawy Prawo oświatowe pracodawcom - zarówno osobom fizycznym jak i prawnym, którzy po 1 stycznia 2004 r. zawarli z młodocianymi pracownikami umowę o pracę w celu przygotowania zawodowego, przysługuje dofinansowanie kosztów kształcenia, jeśli:

pracodawca lub osoba prowadząca zakład w imieniu pracodawcy albo osoba zatrudniona u pracodawcy posiada kwalifikacje wymagane do prowadzenia przygotowania zawodowego młodocianych określone w przepisach w sprawie przygotowania zawodowego młodocianych i ich wynagradzania,

młodociany pracownik ukończył naukę zawodu lub przyuczenie do wykonywania określonej pracy i zdał egzamin, zgodnie z przepisami, o których mowa w pkt. 1.

Przepisami w sprawie przygotowania zawodowego młodocianych i ich wynagradzania są przepisy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 28 maja 1996 r. w sprawie przygotowania zawodowego młodocianych i ich wynagradzania, które zostały zmienione w sposób istotny od dnia 1 września 2017 r. rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 16 sierpnia 2017 r. (Dz. U. z 2017 r., poz. 1641).

Spełnienie wymogu art. 122 ust. 1 pkt. 2 ustawy Prawo oświatowe, w przypadku przedłożenia zaświadczenia o zdaniu egzaminu czeladniczego przez młodocianego pracownika wymaga ustalenia, czy jego pracodawca jest rzemieślnikiem (§ 2 ust. 4 rozporządzenia z dnia 16 sierpnia 2017 r. zmieniającego rozporządzenie w sprawie przygotowania zawodowego młodocianych i ich wynagradzania).

Zgodnie z art. 2 ust. 6 ustawy z dnia 22 marca 1989 r. o rzemiośle (Dz. U. z 2018 r., poz. 1267) rzemieślnikiem jest osoba, o której mowa w ust. 1 art. 2, który stanowi, że rzemiosłem jest zawodowe wykonywanie działalności gospodarczej przez:

1) osobę fizyczną, z wykorzystaniem zawodowych kwalifikacji tej osoby i jej pracy własnej, w imieniu własnym i na rachunek tej osoby - jeżeli jest ona mikroprzedsiębiorcą, małym przedsiębiorcą albo średnim przedsiębiorcą w rozumieniu ustawy z dnia 6 marca 2018 r. Prawo przedsiębiorców lub

2) wspólników spółki cywilnej osób fizycznych w zakresie wykonywanej przez nich wspólnie działalności gospodarczej - jeżeli spełniają oni indywidualnie i łącznie warunki określone w pkt. 1.

Spółka cywilna nie ma osobowości prawnej, dlatego też wspólnicy nie są pracownikami swojej własnej spółki, lecz każdy z nich jest pracodawcą (jeśli zatrudnia pracowników). Skoro przedsiębiorcą nie może być jednostka pozbawiona osobowości prawnej - to przedsiębiorcami są wspólnicy a nie spółka, w związku z czym wyłącznie wspólnicy mogą być traktowani jako pracodawca (por. wyrok SN z dnia 4 marca 2015r. sygn. akt I UK 255/14 oraz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13 marca 2012r. sygn. akt II PF 170/11).

Kolegium wyraziło pogląd, że zarówno w poprzednim, jak i w obecnym brzmieniu art. 2 ustawy o rzemiośle, możliwość prowadzenia rzemiosła w ramach spółki cywilnej osób fizycznych uwarunkowane było i jest udziałem w tej spółce pracy własnej wspólników, w imieniu własnym i na ich wspólny rachunek. Kategorie przedsiębiorcy i rzemieślnika nie były (i nie są) wzajemnie wykluczające się (rozłączne). Tym samym fakt, że w zakresie wykonywanej działalności gospodarczej dana osoba fizyczna jest przedsiębiorcą nie wyklucza, że w rozumieniu ustawy o rzemiośle będzie mogła być uznawana za rzemieślnika. Osoba fizyczna wykonująca usługi rzemieślnicze może więc być jednocześnie przedsiębiorcą i rzemieślnikiem z tym zastrzeżeniem, że każdy rzemieślnik jest przedsiębiorcą, ale nie każdy przedsiębiorca jest rzemieślnikiem. Rzemieślnik, jako szczególna kategoria przedsiębiorców, różni się od "klasycznego" przedsiębiorcy tym, że jest to wyłącznie osoba fizyczna lub spółka cywilna tych osób, a przedmiot ich działalności stanowi wyłącznie rzemiosło, przy czym działalność ta wykonywana jest zawodowo, w oparciu o posiadane kwalifikacje. Rzemiosło wykonywane jest osobiście i w tym zakresie osoba ta działa we własnym imieniu i na własny rachunek lub w imieniu i na rachunek wspólników spółki cywilnej.

Działalność gospodarcza w zakresie rzemiosła powinna być wykonywana w ramach posiadanych kwalifikacji, zaś wymagane prawem dowody kwalifikacji wymienione są w art. 3 ust. 1 ustawy o rzemiośle.

Kolegium podzieliło stanowisko organu pierwszej instancji, że o ile jeden ze wspólników spółki cywilnej [...] ma prawo do uznania go za rzemieślnika (J. M.), to przymiotu takiego nie można przypisać drugiemu wspólnikowi (M. M.), który nie legitymuje się stosownymi kwalifikacjami. Wobec powyższego, nie można uznać, że wspólnicy spółki cywilnej [...] mają status rzemieślnika.

W celu zachowania przejrzystości przepisów dotyczących przygotowania zawodowego młodocianych, wprowadzone zostały przepisy przejściowe odnoszące się do pracowników młodocianych, którzy rozpoczęli takie przygotowanie przed dniem 1 września 2017 r. Przepisy te umożliwiają pracownikom dokończenie dokształcania na dotychczasowych zasadach.

Organ odwoławczy dokonał analizy regulacji zawartych w § 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 16 sierpnia 2017 r. zmieniającego rozporządzenie w sprawie przygotowania zawodowego i ich wynagradzania (Dz. U. z 2017 r., poz. 1641) i stwierdził, że rozstrzygają one w sposób jednoznaczny kwestię sposobu składania egzaminu przez młodocianego, który rozpoczął naukę i był zatrudniony u pracodawcy przed dniem 1 września 2017 r. Jeżeli pracodawca nie był rzemieślnikiem, to w grę wchodzą normy zawarte w § 2 ust. 2 i 3 rozporządzenia.

W ocenie Kolegium, w niniejszej sprawie zastosowanie ma przepis § 2 pkt 3 rozporządzenia, tzn. młodociany K. P. powinien zdać egzamin eksternistyczny potwierdzający kwalifikacje w zawodzie z zakresu kwalifikacji wyodrębnionej w tym zawodzie, a w przypadku gdy w zawodzie wyodrębniono więcej niż jedną kwalifikację - egzaminy eksternistyczne potwierdzające kwalifikacje w zawodzie z zakresu wszystkich kwalifikacji wyodrębnionych w tym zawodzie, zgodnie z przepisami dotyczącymi egzaminów eksternistycznych. Złożenie egzaminu w trybie przewidzianym dla młodocianych pracowników zatrudnionych u pracodawcy będącego rzemieślnikiem, nie uprawniało wnioskodawców do przyznania dofinansowania.

Skargę sądową na powyższą decyzję złożyli J. M. i M. M., zarzucając:

I. niewłaściwe zastosowanie § 11 ust. 4 rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie przygotowania zawodowego młodocianych i ich wynagradzania z dnia 24 lutego 2014 r. poprzez uznanie "[...]" s.c. za pracodawcę ucznia młodocianego w sytuacji, gdy w momencie przystępowania przez młodocianego ucznia do egzaminu oraz przez kilkumiesięczny okres poprzedzający to wydarzenie, pracodawcą młodocianego był inny podmiot ;

II. błędną wykładnię treści przepisu § 11 ust. 4 w/w rozporządzenia, poprzez wadliwe rozumienia pojęcia "pracodawca";

III. naruszenie prawa przez niezastosowanie treści art. 122 ust. 1 pkt 1 i 2 oraz ust. 5 ustawy Prawo oświatowe w sytuacji, gdy spełnione zostały wszystkie przesłanki do przyznania dofinansowania kosztów kształcenia młodocianego pracownika.

Wskazując na powyższe zarzuty, skarżący wnieśli o zmianę zaskarżonej decyzji poprzez przyznanie dofinansowania w wysokości proporcjonalnej do liczby miesięcy prowadzonej nauki młodocianego, ewentualnie o uchylenie zaskarżonej decyzji oraz o zasądzenie kosztów postępowania.

W uzasadnieniu skargi podniesiono, że skoro K. P. będąc zatrudniony przez innego pracodawcę został dopuszczony do egzaminu przez komisję izby rzemieślniczej, to należy uznać, że komisja nie stwierdziła żadnych nieprawidłowości związanych z tym, czy jego ówczesny pracodawca był rzemieślnikiem.

Pominięty został fakt, że młodociany był zatrudniony i kształcony przez J. M. tylko przez pewien okres, a nie do momentu przystąpienia przez niego do egzaminu przed komisją izby rzemieślniczej. Otóż, w okresie między marcem a kwietniem 2016 r., K. P. przeniósł się do innego pracodawcy, u którego dokończył kształcenie oraz pozostając u niego zatrudniony - zdał odpowiedni egzamin. W momencie ubiegania się przez młodocianego pracownika o dopuszczenie go do zdawania egzaminu, jak również w momencie samego egzaminu, był on zatrudniony u innego podmiotu, który spełniał kryteria związane ze statusem rzemieślnika.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w B. P. w odpowiedzi na skargę podtrzymało argumentację zawartą w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji, wnosząc o oddalenie skargi.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie zważył, co następuje:

Skarga jest zasadna.

Kwestie związane z dofinansowaniem kosztów kształcenia młodocianych pracowników regulują, począwszy od dnia 1 września 2017 r. przepisy zawarte w art. 122 ustawy z dnia 14 grudnia 2016 r. Prawo oświatowe (Dz.U. z 2018 r., poz.996 – dalej jako "U.P.O."). Do dnia 31 sierpnia 2017 r., powyższa problematyka była zawarta w art. 70b ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty (Dz.U. z 2018 r., poz. 1457 – dalej jako "U.S.O".). Treść obu wymienionych regulacji jest identyczna.

Zgodnie z art. 122 ust. 1 U.P.O. pracodawcom, którzy zawarli z młodocianymi pracownikami umowę o pracę w celu przygotowania zawodowego, przysługuje dofinansowanie kosztów kształcenia, jeżeli:

1) pracodawca lub osoba prowadząca zakład w imieniu pracodawcy albo osoba zatrudniona u pracodawcy posiada kwalifikacje wymagane do prowadzenia przygotowania zawodowego młodocianych określone w przepisach w sprawie przygotowania zawodowego młodocianych i ich wynagradzania;

2) młodociany pracownik ukończył naukę zawodu lub przyuczenie do wykonywania określonej pracy i zdał egzamin, zgodnie z przepisami, o których mowa w pkt 1.

Zasadnicze znaczenie w rozstrzygnięciu sprawy ma ustalenie znaczenia zwrotu "pracodawca". Przepisy U.P.O. nie definiują tego pojęcia, zatem w poszukiwaniu znaczenia tego terminu należy sięgnąć do wykładni systemowej, która opiera się na założeniu, że system prawa jest pewną logiczną, zorganizowaną całością o wspólnych wartościach.

Kodeks pracy w art. 3 podaje definicję pracodawcy, zgodnie z którą "pracodawcą jest jednostka organizacyjna, choćby nie posiadała osobowości prawnej, a także osoba fizyczna, jeżeli zatrudniają one pracowników". W tym zatem znaczeniu należy odczytywać pojęcie "pracodawcy", o którym mowa w art. 122 ust.1 U.P.O. Skoro tak, to pracodawcą – nie są skarżący (łącznie) jako osoby fizyczne (wspólnicy), ale prowadzona przez nich spółka cywilna [...], chociaż nie ma ona osobowości prawnej (podobnie przyjął Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wielkopolskim w wyroku z dnia 26 października 2017 r., sygn. akt II SA/Go 883/17).

W tych okolicznościach, za nieuprawnione należy uznać stanowisko zaprezentowane przez organy obu instancji, które za "pracodawcę" w rozumieniu analizowanego przepisu potraktowały łącznie oboje skarżących, jako osoby fizyczne. Przyjęcie powyższego, błędnego stanowiska spowodowało niezasadne odwołanie się do definicji "rzemiosła" i "rzemieślników", zamieszczonego w art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 22 marca 1989 r. o rzemiośle (Dz.U. z 2018 r., poz. 1267), a w konsekwencji wadliwe uznanie, że w przypadku spółki cywilnej, wszyscy wspólnicy obowiązani są posiadać dowody kwalifikacji zawodowych rzemieślnika wymienione w art. 3 ust. 1 tej ustawy.

Jeśli pracodawcą młodocianego pracownika jest spółka cywilna, to w przypadku, gdy tylko jeden ze wspólników spółki cywilnej posiada kwalifikacje zawodowe odpowiadające dziedzinie wykonywanego rzemiosła, pracodawcy przysługuje dofinansowanie kosztów kształcenia młodocianego pracownika (zob. Krzysztof Lodziński: Pytania i odpowiedzi do art.122 ust.1 U.P.O. zamieszczone w Lex online).

W art. 122 ust. 1 pkt 2 U.P.O. ustawodawca, wskazując na obowiązek zdania egzaminu, zgodnie z przepisami, o których mowa w pkt 1 ustawy, miał na myśli formy sprawdzenia wiedzy i umiejętności nabytych podczas nauki zawodu, o których mowa w § 11 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 28 maja 1996 r. w sprawie przygotowania zawodowego młodocianych i ich wynagradzania (aktualnie tekst jednolity: Dz.U. z 2018 r., poz. 2010 – dalej jako "rozporządzenie z dnia 28 maja 1996 r.").

I tak:

. młodociany zatrudniony u pracodawcy niebędącego rzemieślnikiem dokształcający się w branżowej szkole I stopnia zdaje egzamin potwierdzający kwalifikacje w zawodzie z zakresu kwalifikacji wyodrębnionej w tym zawodzie, zgodnie z przepisami w sprawie szczegółowych warunków i sposobu przeprowadzania egzaminu potwierdzającego kwalifikacje w zawodzie (§ 11 ust. 2) ;

. młodociany zatrudniony u pracodawcy niebędącego rzemieślnikiem dokształcający się w ośrodku dokształcania i doskonalenia zawodowego lub u pracodawcy zdaje egzamin eksternistyczny potwierdzający kwalifikacje w zawodzie z zakresu kwalifikacji wyodrębnionej w tym zawodzie, zgodnie z przepisami w sprawie egzaminów eksternistycznych (§ 11 ust. 3);

. młodociany zatrudniony u pracodawcy będącego rzemieślnikiem zdaje egzamin kwalifikacyjny na tytuł czeladnika przeprowadzany przez komisje egzaminacyjne izb rzemieślniczych, zgodnie z przepisami w sprawie egzaminu czeladniczego, egzaminu mistrzowskiego oraz egzaminu sprawdzającego, przeprowadzanych przez komisje egzaminacyjne izb rzemieślniczych (§ 11 ust. 4).

W orzeczeniach wydanych na tle art. 70b U.S.O., mającego identyczne brzmienie jak art. 122 ust. 1 U.P.O. wielokrotnie zwracano uwagę na to, że przepisy rozporządzenia w zakresie wymogów egzaminacyjnych dotyczących młodocianego kończącego naukę zawodu nie są spójne z regulacjami ustawy o systemie oświaty, dotyczącymi przesłanek uzyskania dofinansowania kosztów jego kształcenia. Wskazywano na cel regulacji tych przepisów, które mają w założeniu zachęcić pracodawców do kształcenia zawodowego młodocianych poprzez dofinansowanie kosztów takiego kształcenia. Dofinansowanie to przysługuje po spełnieniu określonych warunków normatywnych, dotyczących zarówno pracodawcy, jak i młodocianego. Młodociany pracownik ma wprawdzie obowiązek zdać egzamin kończący naukę zawodu, ale pracodawca nie zawsze może mieć wpływ na to, kiedy i przed jaką komisją egzaminacyjną będzie zdawać młodociany pracownik.

W utrwalonym orzecznictwie przyjęto, że przez zdanie egzaminu zgodnie z przepisami, o których mowa w pkt 1 należy rozumieć zdanie egzaminu na podstawie któregokolwiek z przepisów, na podstawie których funkcjonują komisje egzaminacyjne wymienione w § 11 ust. 2, 3 i 4 rozporządzenia z dnia 28 maja 1996 r. (por. m.in. wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego: z dnia 7 października 2009 r., sygn. akt I OSK 271/09; wyrok z dnia 7 października 2009 r., sygn. akt I OSK 273/09; wyrok z dnia 25 maja 2018 r., sygn. akt I OSK 2942/17). Tezy zawarte we wskazanych orzeczeniach zachowują w dalszym ciągu aktualność.

Skład orzekający w niniejszej sprawie wpisuje się we wskazany nurt orzecznictwa.

Stwierdzić należy, że nie ma podstaw prawnych stanowisko przyjęte przez Kolegium, że organy administracji publicznej orzekające w sprawach dofinansowania kosztów kształcenia młodocianego pracownika uprawnione są do oceny, czy ów pracownik zdał egzamin przed jedną z właściwych komisji egzaminacyjnych, wymienionych w § 11 ust. 2, 3 i 4 rozporządzenia z dnia 28 maja 1996 r.

Jeśli chodzi o egzaminy przeprowadzane przez komisje egzaminacyjne izb rzemieślniczych, to do ich wyłącznej kompetencji należy zbadanie określonych przesłanek normatywnych, które pozwalają na dopuszczenie do egzaminu czeladniczego m.in. młodocianego pracownika.

Stanowią o tym przepisy rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej z dnia 10 stycznia 2017 r. w sprawie egzaminu czeladniczego, egzaminu mistrzowskiego oraz egzaminu sprawdzającego, przeprowadzanych przez komisje egzaminacyjne izb rzemieślniczych (Dz.U. z 2017r., poz.1607). W myśl § 5 rozporządzenia, do egzaminu czeladniczego izba rzemieślnicza dopuszcza osobę, która spełnia jeden z warunków wymienionych w pkt 1 – 7 tego przepisu, a m.in. ukończyła naukę zawodu u rzemieślnika jako młodociany pracownik oraz dokształcanie teoretyczne młodocianych pracowników w szkole lub w formach pozaszkolnych (pkt 1).

Na marginesie dotychczasowych rozważań zauważyć należy, że w świetle ostatniego z przywołanych przepisów komisja egzaminacyjna bada m.in., czy osoba zamierzająca poddać się egzaminowi ukończyła naukę zawodu u rzemieślnika jako młodociany pracownik. Zatem wykładnia językowa nie pozostawia żadnych wątpliwości, że w przypadku gdy młodociany pracownik pobierał naukę zawodu u różnych pracodawców, to istotne jest aby status rzemieślnika posiadał ostatni z pracodawców, to jest ten pracodawca, u którego młodociany pracownik ukończył naukę zawodu. Jednak to właściwa komisja egzaminacyjna, a nie organ administracji publicznej rozpatrujący wnioski o dofinansowanie kosztów kształcenia młodocianego pracownika bada, czy młodociany pracownik może być dopuszczony do egzaminu czeladniczego, a w następstwie pozytywnej weryfikacji tej kwestii, poddaje go egzaminowi. Zdanie takiego egzaminu, stanowi spełnienie jednego z warunków dofinansowania kosztów kształcenia młodocianego pracownika.

Tymczasem organy orzekające w niniejszej sprawie, w sposób nieuprawniony wkroczyły w kompetencje zastrzeżone dla innego organu, de facto podważając zaświadczenie z dnia [...] listopada 2017 r., nr [...] wydane przez Izbę Rzemieślniczą M. K. i P. potwierdzające zdanie egzaminu czeladniczego przez K. P.. Jest to działanie niedopuszczalne, godzące w zasadę działania na podstawie i w granicach prawa, wyrażoną w art. 7 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.

Z zaświadczenia tego wynika również, że ostatnim pracodawcą K. P. przed przystąpieniem do egzaminu czeladniczego było PPHU "G. B." J.. K. & J.. R.. U tego pracodawcy, mającego status rzemieślnika młodociany pracownik ukończył kształcenie praktyczne w celu nauki zawodu. Na okoliczności te zwracali uwagę skarżący w treści odwołania.

W tym stanie rzeczy uznać należy, że skarżący spełnili normatywne przesłanki uprawniające do przyznania dofinansowania kosztów kształcenia młodocianego pracownika, określone w art.122 ust.1 U.P.O., bowiem :

. w dniu [...] stycznia 2015 r. zawarta została z młodocianym pracownikiem umowa o pracę w celu przygotowania zawodowego;

. jeden ze wspólników spółki cywilnej [...] (skarżąca J. M.) posiada kwalifikacje wymagane do prowadzenia przygotowania zawodowego młodocianych;

. młodociany pracownik ukończył naukę zawodu i zdał egzamin, zgodnie z przepisami, o których mowa w pkt 1.

Ponadto wniosek o przyznanie dofinansowania został złożony w terminie określonym w art. 122 ust. 7 U.P.O.

Do ustalenia pozostają kwestie wymienione w art. 122 ust. 7 U.P.O., które nie były dotychczas badane przez organy orzekające. Zgodnie z tym przepisem, jeżeli umowa o pracę w celu przygotowania zawodowego została rozwiązana z przyczyn niezależnych od pracodawcy, a młodociany pracownik podjął naukę zawodu na podstawie umowy o pracę w celu przygotowania zawodowego u innego pracodawcy - przysługującą kwotę dofinansowania dzieli się między wszystkich pracodawców, proporcjonalnie do liczby miesięcy prowadzonej przez nich nauki zawodu. Dofinansowanie nie przysługuje temu pracodawcy, z którym umowa o pracę w celu przygotowania zawodowego została rozwiązana z winy pracodawcy.

W tych okolicznościach uznać trzeba, że decyzje obu instancji zapadły z naruszeniem przepisów prawa materialnego (art. 122 ust. 1 U.P.O.) oraz postępowania, tj. art. 7, 77 § 1 i 80 k.p.a.. Skoro tak, to podlegają one uchyleniu, na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) i c) oraz art.135 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2018 r., poz.1302) – dalej jako p.p.s.a.. Rozstrzygnięcie o kosztach postępowania uzasadnia art. 200 p.p.s.a. Na zasądzoną kwotę 200 zł składa się uiszczony przez skarżących wpis w kwocie 200 zł.

Ponownie rozpatrując sprawę, organy orzekające dostosują się do wskazań zawartych w uzasadnieniu.